VAY BE!

Hayat sen nelere kadirsin böyle! Zaman ne kadarda hızlı. Yazmayalı uzun zaman oldu. Bu yazımı vatani görevimi yaptığım güney doğunun bilinmeyen belki hayatımda birdaha göremeyeceğim ama internetin var olduğu ücra bir köşesinden yazıyorum. Geldiğimde gökyüzündeki yıldızlara bakıp 'Vay be! Allahım ben nasıl yaşamışım böyle, bu kadar çok yıldızın varlığından habersiz'. Evet tamamen doğayla başbaşa  1 yıl kadar süre düşünmek için fazlaca bir zaman ama bu doğayla özleşmek isteyen insanlara çok acıyorum :) Doğa şartları inanın zor sıcağı soğuğu otu böceği, su sıkıntısı yemek sıkıntısı tabi benimkilere ilaveten  terör de var hiç kolay değil. haftanın 7 günü 24 saati nöbetteyiz kimsenin dışardan bakıp yorum yapabileceği bir yer değil burası şartlar gerçekten zor. Hiçbir sosyal aktivitemiz yok. 8 aydır askerlerimden başka insan yüzü görmedim. Şu an nasıl bir psikolojide olduğumu siz düşünün. Herkes askerlik anılarını anlatır genelde ama ben askerlikle ilgili hiçbirşey anlatmak istemiyorum. Güldüğümüz günlerde var üzüldüğümüz günlerde ama anlattıklarımın eksiği yok fazlası var. Allah yardımcımız olsun ne diyeyim. Doğa ile içiçe olmaktan doğadaki bir odun parçasından farkım kalmadı sivil hayata nasıl adapte olacağım konusunda bir fikrim yok.  Sevgilimle nişan planım vardı izin kullanacaktım izin vermediler dedemi kaybettim izin vermediler. Oysaki benim sadece biraz neşeye ihtiyacım var burada morale ihtiyacım var. buranın sıkıntısı yetmezmiş gibi dışardan yansıyan sıkıntılar beni boğuyor. Artık sıkıldım büyümekten keşke hep çocuk kalabilseydim. Beni anlamaya  çalışan tek bir insan bile yok. Herkes kendi derdinde ve benim tek telaşım başkalarını mutlu etmek, başkaları için yaşamak. Çok bencilsin hayat hemde çokk......